piątek, 26 lutego 2016

Das Tagebuch. (II)

7 rano. W salonie przygotowania do cotygodniowego sprzątania. Stolik przestawiony z dywanu w celu jego odkurzenia (dywanu). Dzieciak się obudził, wszedł do salonu, rozejrzał się, popatrzył na mnie, na dywan po czym zebrał wszystkie zabawki, które miał w zasięgu wzroku i usadowił się na środku dywanu i zaczął uskuteczniać zabawę.
Ja: (Trochę nieśmiało, gdyż trzyma mnie zdziwienie, że moje odkurzanie nie zostało zauważone)- yyy… Ty wiesz, że ja teraz chciałem odkurzać ten dywan?
(D)zieciak: -Widzę.
Ja: -Skoro widzisz to dlaczego leżysz na środku dywanu i porozrzucałeś dookoła zabawki?
D:- Bo dywan jest milutki…
Niestety, nawet tak potężny argument jak milutki dywan nie przekonał mnie do zakończenia odkurzania i obrażony na cały świat krasnal musiał iść do pokoju zabaw, gdzie nota bene też jest dywan..

Sytuacja dzieje się na przystanku tramwajowym. Siedzę sobie na ławce, czytam książkę i kontem oka widzę jak zaczyna się przy mnie kręcić jakiś starszy gość. Nie podnoszę głowy znad książki, nie zwracam na niego uwagi bo czuję w kościach, że będzie coś chciał. Chyba nie starczyło mu cierpliwości na dłuższe czekanie na moje zainteresowanie jego osobą i sam mnie zaczepił.
(N)ieznajomy: -Czy tramwaje te tramwaje jadę do centrum?
Ja: (Nie wiedziałem do końca o co zapytał typ. Ale zamiast powiedzieć, iż nie rozumiem odpowiedziałem na to o co myślałem że pyta)- Nie z tego przystanku tramwaj numer 4 nie odjeżdża.
N: -Słucham?!
Ja: Z tego przystanku tramwaj numer 4 nie odjeżdża, tylko numery 1 i 8!
Gość odwrócił się na pięcie z dezaprobatą po czym podszedł do niego inny (M)ęzczyzna, który przysłuchiwał się rozmowie i patrząc na mnie z pogardą powiedział:
(M): Wszystkie tramwaje z tego przystanku jadą do centrum. A takich jak ten (tutaj nastąpiło wskazanie na mnie głową) antysocjalnych rusków jest coraz więcej w DE…

Wczesne godzinny poranne. Oporządzam dzieciaki do szkoły/przedszkola. Starszy już wyszedł. Pytam się młodego czy chce coś jeść. Z pełnym przekonaniem odpowiada, że nie. Nie to nie na siłę nie będę mu jedzenia wmuszał. Przyszedł czas wyjścia z domu.
Ja:- M… za minutę wychodzimy z domu! Proszę, idź założyć kurtkę i buty.
(M)…:- Ale ja jestem głodny.
W tym momencie ręce mi trochę opadły.
Ja:- Przecież pytałem się Ciebie czy chcesz coś jeść 20 minut temu i powiedziałeś, że nie. Więc, bardzo mi przykro, ale zjesz drugie śniadanie w szkole na przerwie.
M:- Ale to będzie za 3 godziny a ja już jestem głodny! (ryczenie).
Cóż ja biedny mogłem zrobić. Z szybkością światła, przygotowałem mu kanapkę z opiekanego pieczywa tostowego z serem topionym i masłem (koniecznie lekko solonym gdyż innego nie jada). Na szczęście teraz, przygotowanie kanapek w nagłych sytuacjach już nie jest takie stresujące. Można powiedzieć, iż opanowałem tą sztukę.


RK

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz